පෙම්වත, 
අවසන් වරටද 
මත්වන්න 
මඟ බලා සිටිමුත් 
ඔබ එවනවා කිව් කවිය 
එදිනද 
එවා තිබුනෙ නැත...

මෙතනින් නවතින්න යැයි 
මග අහුරගෙන, 
බුම්මගෙන 
වෙරළ ඉම..

අාපසු හැරී යන 
විලාසය පෙන්වුවද 
නැගි එන රැල්ලක 
සුළැගිල්ලකකවත් එල්ලී 
බිඳී ගිය රැල්ලක් හෝ දෙකක් 
යළි වෙරළ සිඹින බව
නොදන්නා ලෙස
නිහඩව වැතිරගෙන වෙරළ ඉම...

ඔබ කැමතිම පණිවුඩය එවා ඇත
සැළලිහිනියකු අත
ඒ සතුට විදිනු හැක
ඉදින් දැන් සතුටින් 
පියාඹනු 
අහස ඉඩ ඇත....

දස දහස් එක්වන වරටද 
බිඳ වැටී ඇත 
නොබිඳුනා යැයි සිතා සිටි 
බිඳුනු සිත..

පෙර ගමන් යමි 
විල්ලුද එලන්නට වැසෙන්නට
නොපෙනෙන ලෙසට 
දස දහස් එක්වන 
ඉඳිකටු තුඩඟ

වැසූ විලසට
දහ දහසක්ම
කිසිවකුට නොපෙනෙනා විලසට...

ගුලී කර සුරැකි 
අත්ලක මුතුඇට
පහර දී විසුරන සඳ
නොදුටු විස්සෝපය...

පයට යට වූ 
මුතු ඇටයකට
ලොබ බඳිනු 
දුටු විටදි....

සියළු තෙරපුම් මුදාලමි
හද පුරා විසිරෙන
මදහසට ඉඩදෙමි..

පුපුරු ගසනා
හිස රිදුමට අවනතව
ඒ උරහිසේ හිස
තබාගෙන ඇති...
පිරිමදින්නට
නළලත
ඉඩ දී ඔහේ
බලා ඉන්නවැති

සුවය දෙන්නට
පෙරුම් පුරනා
ම'සුරත පහසද
හීනෙකින් මෙන්
දැනෙනවා ඇති....

අමාවක දියව යනා'තර
පැතිරෙනු හැකිය
සෙවනැලි මතට
සඳට රිසි ලෙස.....