පුතේ
වැස්ස වාගෙම හරි ඉක්මනට
ගලාගෙන ආවා ඒ පස් කන්දම
නුඹ වෙනුවෙන් ඉන්න, ඈතකට පැන ගන්න
ඉඩක් කෝ කොහෙද..
මම නුඹට කවි කියූ, ලස්සනට සඳ තිබූ
කන්ද නම් නෙවෙයි
අද උදේ තිබුණේ

මම දන්නෙ නෑ
පාසලෙන් දුව ඇවිත්
මම හදන සම්බෝලෙ නැතිව
මගෙ පුතා කොහොම
අද දවල් බත් ඩිංග කන්නේ

රෑපානෙ දඟ පැටියෙකුට උදේ ඉස්කෝලෙ යන්න
ඉක්මනින් නිදියන්න
බලෙන් තුරුලට අරන්
ඇඟ උඩට දමන්නට, මගේ අත ඇයි මට උස්සන්න
ඉඩ දෙන්නෙ නැත්තේ...

එය අයිති නුඹටනේ පුතුනේ
හැමදාම එය දැක්ක කන්ද ඇයි
පස් ගොඩක්වී හිර කරන් ඉන්නේ...