බිදෙන් බිඳ වියළෙමි
ගසක සෙවනක් නොසොයමි
ගිනි මද්දහන වියරුවෙදි
ඇති තරම් දවනු, ඉඩදෙමි.

දහසක් නෙතු නිරන්තර
තෙත්, වියලිවනු යළි දකින්නෙමි
දවන විට දහවලදි, ජීවිතය විඳි
උදය සිහිකර සැනසෙමි

නමුදු බැස යන මොහොතෙ දුක්වෙමි
අළු ඉස ගිනිපුපුරු සඟවමි
ගිනිගත් රිදුම් තවන්නට එන සවසක සුළඟ නොව
හෙට, මද්දහනෙදිද යළි දැවෙන්නට පෙරුම් පුරනෙමි...